Je moet een beetje gek doen als blogger om je lezers en volgers te boeien, maar wat ik me nu weer op m’n nek gehaald heb: Der Weisse Rausch – genoemd naar de gelijknamige film uit 1931 – in St. Anton am Arlberg. Nu ik de video van de track voor de 21e editie heb gezien, realiseer ik me dat het echt geen kattenpis is. Ik heb m’n 2.15m lange afdalingsski’s laten prepareren maar ik zie nu dat ik er ook een lang stuck met buckels mee zal moeten bedwingen. Kijk even mee met de juist vrij gegeven video…
Het is gewoon echt tof en ik ga veel voordeel hebben van m’n lange ski. Op de video van eerdere jaren zie je veel meer deelnemers met lange ongetailleerde latten. Die lopen ook boven de 100km/u nog als een Mercedes de berg af. Als de piste tenminste mooi geprepareerd is ahum. Maar je kunt er ook nog wel aardig een bocht mee drukken dus het gaat goed komen. Morgen ff inskiën met die dingen. We gaan met een groepje journalisten en bloggers de route verkennen. Helemaal vanaf de Valluga op 2800m naar beneden het dorp in op 1350m.
Het bijzondere van deze race is de massastart! Zaterdag zullen het 555 deelnemers zijn. En tot mijn schrik lees ik net op de eventwebsite dat de start om 17u ’s middags is. Wat is dat? Moet natuurlijk omdat je met deze racetrack andere het hele skigebied lamlegt voor de vele mensen die hier nog het allerlaatste weekeinde van het seizoen komen genieten. Maar dat wordt dus blubber. Te hopen is dat er toch nog even een paar pistenbully’s om half 5 de rit omlaag maken om tenminste nog iets van een tapijtje neer te leggen.
Tapijtje of niet: er moet onderweg ook geklommen worden. Dat herken ik van het Inferno Rennen in Mürren waaraan ik vijf keer heb deelgenomen en wat ik zeker ook weer ga oppikken. Van die ervaring weet ik dat het handig is langlaufstokken mee te hebben. Daarmee ga je net wat harder omhoog.
En dan de finish onderaan bij het Galzig Talstation. Daar is een bult sneeuw neergelegd die een obstacle race niet zou misstaan. Behalve dat je er nu met skischoen en met je ski’s en stokken in de hand overheen moet. Nota bene door de laatste twee poortjes heen. En natuurlijk stort je dan kapot ter aarde want je hebt net ruim 10 minuten in de Hocke (schusspositie) gezeten. Ik ben net aan het mountainbiken geslagen en de gluteus maximus begint weer te groeien…. maar zaterdag gaat het branden als de hel dat weet ik zeker… ik zie er echt huizenhoog tegenop.
Afsluitend om mezelf wat te kalmeren dan maar het klassieke kiekje uit de hotelkamer van de Nassereinerhof***. Redelijke Wifi om te beginnen en de wellness badjas en slippers liggen klaar. Voor morgen en overmorgen dan. Nu maar es ff een happie eten met de groep. Zo slecht is dit leven niet. Maar beetje zenuwachtig ben ik echt wel…. (te meer ik niet voor spek en bonen wens mee te doen).
PS Zaterdagmiddag hier op deze website in een speciaal artikel live streaming van het evenement! Morgen meer nieuws.
3 reacties
Reacties zijn gesloten.