Review Val Gardena 11 t/m 18 januari 2014 – Alfredo met vriendgroep van 6 personen – Op vrijdagochtend 10 januari vertrokken wij, groep van zes heren, merendeels veertigers die vrouw en kinderen een week thuis mochten laten, richting Noord-Italië. De groep bestaat uit gevorderde skiërs met daar tussen een paar “experts”.

Begin van de avond aangekomen in Brixen (nee, het andere Brixen, het Italiaanse Bressanone) voor een overnachting in Hotel Waldheim Belvedère. Prima plek, tevens uitstekende pizzeria, voor wie zaterdagochtend op tijd de piste op wil. Zoals wij dus, want om half elf kochten we in ons dorp in Val Gardena, San Cristina, onze skipas voor 1200 km pistes, zo wil het skigebied Dolomiti Superski ons doen geloven. Beetje overdreven natuurlijk, al die kilometers liggen alleen maar binnen handbereik als je je helikopter meeneemt. Maar vanuit Val Gardena kun je toch heel wat van die kilometers bereiken.

Elf jaar geleden waren we hier ook geweest, toen in de tweede week maart, met hoge temperaturen en toch harde, strakke pistes met alleen wat pap in het dorp. Hoe anders was het nu. We kwamen zaterdag in een gespreid bedje. Het had al een week nauwelijks gesneeuwd, maar op veel bomen lag nog een dikke witte laag. Pistes hard maar erg goed, nauwelijks ijs. Beneden kunstsneeuw bij gespoten, dat verschil met natuurlijke sneeuw is goed merkbaar, het skiet echter (bijna) net zo lekker. Hieronder liepen we onze dagelijkse wandeling naar de gondeltjes. Op de achtergrond de zwarte dal afdaling naar San Cristina en daarboven de Sassolongo.

wandeling

Eerste dag Colfosco bezocht (skiën tussen rotswanden zoals je niet veel tegenkomt) en het ‘rondje’ (Sella Ronda, aardig, maar stelt niet heel veel voor als je een beetje kunt skiën) rechtsom meteen maar gedaan. Tweede dag aan weerskanten van San Cristina genoten van een perfect blauwe lucht. Eerst onder de Sassolongo (Langkofel) die boven het dorp uit torent (zie foto hierboven), daarna op Seceda, de zonkant, via de metro die je snel naar de andere kant van het dorp brengt. Natuurlijk de elf km lange afdaling naar Ortisei gedaan. Iedere keer een belevenis. Ook hier geweldige vergezichten.

20140115_103239

20140111_113139

bovencolfosco1
 

Maandag de lange tocht naar de Marmolada-gletscher volbracht. Het was de moeite waard, maar het is een mijl op zeven. Via de gondels boven Arabba kom je bij een tweepersoonsstoeltjeslift, dus een lange rij, want met mooi weer wil blijkbaar iedereen naar die gletsjer. Voordat we in Malga Ciapèla de drietraps-gondel in gingen, mochten we drie kwartier wachten. Eenmaal boven is het uitzicht grandioos, je staat er namelijk op verreweg de hoogste top in de wijde omtrek. Ook de afdaling maakt veel goed. Rondje linksom voltooid om naar huis te komen, al moesten we daarvoor wel de lunch overslaan. Hieronder zie je het uitzicht vanaf de Marmolada gletscher.

Marmolada

Dinsdag kwam de verwachte verse sneeuw, dus lege pistes en weinig zicht, maar wie wil dat niet, zo’n dag middenin de week? Dichtbij huis gebleven. Langs de afdaling naar Ortisei heerlijk gegeten in restaurant Baita Costamula, een aanrader, zeker net zo goed als de bekende Annahütte aan dezelfde afdaling.

Woensdag had ik, als reisleider van de groep, het idee opgevat om richting La Villa en Heiligkreutz te gaan. Einddoel niet gehaald, we strandden in La Villa, maar de lunch in de Florianhütte maakte veel goed, en niet alleen vanwege de uiterst charmante bediening. Bij La Villa bevindt zich de super-G-wereldbekerpiste van Alta Badia. Kwamen we niet aan toe, zag er wel indrukwekkend uit. Rondje rechtsom, via het kinderen- en bejaardenskigebied van Corvara, nog eens voltooid. Je moet toch naar huis, nietwaar? Na een relaxte donderdag (onder andere wat gaan racen en carven in het gebied Belvedere boven Canazei: heerlijk rustig, want net naast het Sella-Ronda parcours), kwam vrijdag het toetje: nog maar eens een hele dag sneeuwval. Via de Sasslong-afdaling, altijd lekker buckelig aan het einde van de middag, teruggekeerd in San Cristina, waar onder aan de piste een heel aardige après-skibar staat. Mooie plek om de week af te sluiten. Kortom, wat het weer en de sneeuw betreft kon het niet beter. De Dolomieten hebben een uitstekend jaar. En wij dus ook.

val gardena

foto 3

Waarom moet je naar Val Gardena?
Het is een erg goede uitvalsbasis om een deel van de Dolomieten te verkennen. Je moet je niet beperken tot de Sella Ronda en de huisbergen van de dorpen in het dal, waarvan Selva/Wolkenstein waarschijnlijk het beste startpunt is voor langere tochten. Nee, bestudeer de kaart en maak je plan. De liften draaien niet voor niets van half negen tot half vijf! Je gaat ook naar Val Gardena voor de gigantische keuze aan pisterestaurants. Volgens mij kom je er nergens zo veel tegen en vrijwel overal is het eten goed tot uitstekend.  Val Gardena betekent ook een grote variatie aan liftinstallaties: veel moderne gondels, maar hier en daar ook de meest ouderwetse onthaast-liften. Dat heeft zijn charme, al moet je die wel willen zien. Voor de meest extreme en sportieve skiërs kent het gebied misschien wat te weinig uitdaging, maar ik schat dat 90% van de gevorderde skiërs aan zijn trekken komt. Boven Arabba heb je een mooi gebied met lange afdalingen die echt rood en zwart genoemd mogen worden. Verder sjoemelen de Italianen wel eens met de pistewaardering. Daar komt bij dat het gebied een mooie mix kent van skiën boven de boomgrens en meanderende afdalingen door de bossen. Maar bovenal kom je naar Val Gardena voor het bijna niet te overtreffen landschap. De loodrechte rotspartijen die boven de pistes uitsteken, geven je dat heerlijke gevoel nietigheid in de natuur die altijd de baas zal zijn, de natuur die ons dit jaar zo goed gezind was. Volgend jaar weer? Voor de afwisseling waarschijnlijk niet, maar ik wil voor einde van mijn skiloopbaan zeker nog een keer terug.


Marco

Marco: Geboren 14 november 1976. Fanatiek skiër en natuurliefhebber. Vader van 3 kids en sinds 2011 verbonden aan WSWM. Hierbuiten is Marco werkzaam bij het ministerie van veiligheid en justitie.

7 reacties

Gesloten voor reacties.