Dagje niet vliegen. Ook solo niet interessant vanwege te dicht wolkendek. Dus vanaf Camping zur Mühle in Kaprun eens een wandeling gemaakt naar de onvermijdelijke Sigmund-Thun Klamm. Bij de ingang leek het me te druk voor een authentieke natuurbeleving. Dus maar buiten de kloof om naar de vrij saaie Klammsee gelopen. Rondje om het meertje en toen stond ik bij de poort van de Klamm. Sowieso eenrichtingsverkeer en al helemaal met corona natuurlijk. En toch overwon het stemmetje in me dat het wel geinig zou zijn de Klamm zo onopvallend mogelijk in de omgekeerde richting te lopen.
De poort was nog het makkelijkst: eerst 2 minuten geboeid turen net buiten de poort. Vervolgens vlak voor de poort dichtvalt erdoor glippen en 2 minuten binnen de poort geboeid voor je uit turen. Van Dostojevski’s Schuld en Boete weet ik dat je bij een misdaad vooral zo veel mogelijk je best moet doen compleet onschuldig te lijken. Na het storten van gestolen geld bij de bank in St. Petersburg nog even terug naar binnen lopen om te eisen dat ze het geld nog een keer op valsemunterij controleren. Ik merkte dat mensen probeerden de babyolifant te doen (staatspropaganda in Oostenrijk heeft de 1,5 meter zo genoemd). Maar ik ging steeds als er mensen in aantocht waren overdreven over de leuning hangen zodat mensen dan toch wel achter me langs liepen. Sommigen stopten naast me om te kijken waarnaar ik zo geboeid zat te kijken. Om de variatie erin te houden ging ik soms weer opzichtig aan de kant van de rotsen een totaal oninteressant plantje fotograferen.
Natuurlijk liep ik soms tegen mensen aan die elkaar aan het fotograferen waren en bood ik me spontaan aan om het paartje samen of het hele groepje op de foto te zetten. Niemand die zich dan afvroeg: waar komt die man ineens vandaan. Terwijl ik poepiebruin (met dank aan de volvette Griekse Joghurt) en zongeblondeerd toch behoorlijk opval. Een ander groepje ging ik enthousiast de werking van kolkgaten uitleggen. Dat die kloof door in gaten rondtollende zware ronde stenen letterlijk is uitgeboord en dan vooral aan het einde van de ijstijden als absurde watermassa’s door de kloof denderden. dat kun je schitterend zien in het gletsjermuseum van Luzern. Men vond mijn geologische betoog heel boeiend en vervolgde zijn weg. Ik verder de andere kant op. Eén man die vanuit een soort halve grot goed overzicht had over de situatie had me door. Dat merkte ik meteen. Ik voelde zijn verontwaardiging maar hij durfde niets te zeggen. Mensen doe je mond open! Er is genoeg te lachen.
Vervolgens nog grappiger praatte een vrouw honderduit tegen me aan voor ze op keek en zag dat ik iemand anders was. Hoe werken onze hersenen toch als een mooi filter. Als je niet open staat voor de gedachte aan iemand die de andere kant op loopt zie je hem niet. Selective attention heet dat. En aan het einde .. ehhh… het begin van de Klamm zette ik het juist op een lopen en verontschuldigde ik me bij de kassa dat ik mijn telefoon in de auto had laten liggen en ik beroepshalve bereikbaar moest blijven. Prachtige vriendelijke glimlach terug: “Aber sicher. Kein Problem.”
https://www.facebook.com/wintersportweerman/posts/3561622920538554?__cft__[0]=AZVYSVRYX8SQ7KjYJD8qb0gFV1LlNdT6p0s0so8cYKq4rmBMOOYi3eXlh-W2IJHMqVLAT23stlr7Mi1iZF0F1OeL2ucZBU2uu7r1b1sbbGloo0uu9N0k7pf7CAAjDw2w6DcPPmhic37m8lm-AWjHcgauPdgavF3t7bb-rhrWoihZVhNUOJoctlpIT3m0pRswQ2M&__tn__=%2CO%2CP-R
Hierboven in de video de poort waar ik handig doorheen glipte. Niet door er snel doorheen te lopen. Maar juist door eerst 2 minuten buiten en toen 2 minuten net binnen de poort te gaan staan. Niet dat ik bang was in een cel te worden gesmeten. Maar mijn uitdaging was gewoon eens te kijken of het zou lukken dat niemand het doorhad. Nou die ene man dan. Eigenlijk had ik in zijn oor moeten fluisteren: “Je hebt me door he. Niets zeggen!” In elk geval werd het zo toch een authentieke natuurbeleving. Een klein avontuur. Een grenservaring. Dat laatste heb ik van Reinhold Messner die ophield het woord avontuur te gebruiken toen reisorganisaties “avontuurlijke” reizen gingen aanbieden. Het hoogste voor Messner leek zulke grenservaringen ook puur voor jezelf te houden. Een hoge top beklimmen en het met niemand te delen.Niet eens een foto maken. Wat dat betreft heb ik dus toch gefaald. Fail again. Fail better!
PS En de grote vraag was dus: tegen de stroom of go with the flow … Kijk in de video naar de stroomrichting van het water. Gewoon with the flow dus.
PPS Ooit deed ik precies hetzelfde in Versailles. Gigantische rij voor het binnenmuseum dus leidde ik mijn vader instinctief meteen door naar de lege poortjes met de goedkope kaartjes voor de tuin. Twee, drie uur heerlijk door die tuinen gedoold. En toen bij het verlaten mijn wijlen wat verlegener vader door de uitgang mee het museum in getrokken en dit museum in omgekeerde richting ook nog meegepakt. Eigenlijk ben je praktisch verloren als je ooit ergens in de rij gaat staan. Schaf dus alvast toerski’s aan voor komende winter. Want er komen rijen bij de liften!
7 reacties
Gesloten voor reacties.