En dan is het zover: de racedag van de Stubai Ultra Trail op zaterdag. Na een stevig – maar niet té stevig – ontbijt, vertrek ik richting de start in Neustift im Stubaital. De race start om 9.00 uur en om 8.15 uur gaat het startvak open. Bij de ingang van het startvak vindt de gear check plaats: heeft iedereen de verplichte spullen bij zich: de EHBO-set en de verplichte extra kleding? Ook al is het lekker weer in het dal: het weer kan altijd omslaan. Daarnaast zit een ongelukje in een klein hoekje.
‘Ook al is het in het dal lekker weer: het weer kan altijd omslaan.’
Eenmaal in het startvak aangekomen, is dit een mooi moment om met wat andere deelnemers te babbelen. Over hun verwachtingen, over wat ze spannend vinden en waar ze naar uitkijken. Een kwartiertje voor de start geeft de organisatie de laatste briefing. De korte samenvatting van deze briefing: op onze K32-trail zijn geen bijzonderheden vandaag.
Toch komt het voor dat er op het laatste moment nog wat veranderd moet worden. Zo spreek ik aan het einde van de dag nog met de race-directeur van de Stubai Ultra Trail. Hij is eindverantwoordelijk is voor de verschillende routes en voor de veiligheid van alle deelnemers. Hij vertelt met dat op het laatste moment nog een koerswijziging is doorgevoerd voor de K68. Deze route van 68km is om 1.00 uur ’s nachts in Innsbruck gestart. Door de grote hoeveelheden regen tijdens voorgaande dagen is er op een aantal punten een modderstroom over de route gegaan. Hij kijkt me ook aan en zegt: ‘Ik heb veel scenario’s in mijn draaiboek staan, zoals lawinegevaar, sneeuw, onweer. Maar dit scenario niet. Althans: tot vandaag.’
Steil omhoog
Om 9.00 uur klinkt het startschot. Bijna 250 deelnemers beginnen ieder aan hun eigen avontuur. Want 32 km en bijna 3000 hoogtemeters kun je uitsluitend in je eigen tempo volbrengen.
De eerste 2 kilometer gaan door de straten van Neustift, waarna het echte werk begint. Ik ren steil omhoog, door bossen en over mooie, smalle paden. Op sommige plekken is nog zichtbaar dat er flink wat neerslag is gevallen de afgelopen dagen. De paden zijn vochtig en soms heel modderig.
En dan, aan het einde van de eerste klim, zie ik door de bomen in de verte de Stubai gletsjer liggen. Het einddoel van de dag is op dat moment nog ver weg. ‘Gelukkig’ hebben de de organisatoren werkelijk een feestje van deze trail gemaakt. Je passeert een aantal enorme watervallen en loopt op smalle paadjes langs een heerlijke beek. Alles wat ik gaaf vind aan trailrunning, zit in deze trail.
Na zo’n 23km kom ik aan bij het ‘dalstation’ van de Stubai gletsjer. De deelnemers, inclusief ikzelf, maken gretig gebruik van een uitgebreid verzorgingsstation. Ze weten namelijk wat er na dit punt komt: 1200 meter steil omhoog en dan finishen… Extra energie is dus welkom.
Venijn in de staart
Aan het begin van deze laatste, lange klim voel ik me goed. Maar toch voel ik de 23 km en 1500 hm die ik al heb afgelegd in de benen. En waar het eerste deel van de trail vooral in de schaduw van de bossen is, zijn er nu geen verkoelende bomen meer. De zon is ondertussen volop gaan schijnen, wat de uitdaging nog groter maakt.
zijn er nu geen verkoelende bomen meer.’
De klim is zwaar, maar het natuurschoon maakt veel goed. In de voorbereiding lees ik hier en daar dat mensen vonden dat ze teveel door een verlaten skigebied omhoog liepen. Ik ervaar dat zelf totaal niet. Het klopt dat je de gondels boven je hoofd ziet, maar de paden waar ik over heen loop vind ik fantastisch. En de gondels storen me allerminst. De trail loopt eerst steil door de almweiden omhoog en gaat daarna over naar rotsige ondergrond; het echte gletsjerlandschap.
Finish
En dan is eindelijk de finishpoort in zicht. Altijd weer een fijn moment. Hoe lekker en verslavend zo’n trail ook is: op een gegeven moment is het ook mooi geweest en verlang ik naar de finish. Na een laatste sprintje loop ik na 5 uur en 40 minuten over de finish. Een tijd waar ik zelf heel tevreden mee ben.
Overigens vind ik de finishtijd niet heel veelzeggend. Het landschap, de weersomstandigheden en het terrein hebben allemaal een enorme invloed op hoe snel of hoe langzaam een parcours is. Waar ik mezelf wel op ‘beoordeel’ is hoe ik me heb gevoeld tijdens de race. Of ik de race energie technisch goed heb ingedeeld. Of het landschap mooi was en of ik alles gegeven heb wat ik die dag in me had. Dat is vandaag het geval. Ik ben dus tevreden.
Afterparty
De momenten direct na de finish vind ik altijd fijn. Ik krijg een mooie finishers-medaille en daarna hobbel ik richting de allerlaatste verzorgingspost. Om te eten en te drinken waar ik op dat moment écht zin in heb. Ik hoef dan even niet meer na te denken over wat wel en niet handig is voor mijn lichaam.
zoek ik een fijn plekje in het ‘finishers Gelände’.
Met Oostenrijkse Kaiserschmarrn en een alcoholvrij witbiertje in de hand zoek ik een fijn plekje in het ‘finishers Gelände’. Dit is de kers op de taart tijdens de Stubai Ultra Trail. Op het drukste moment zijn er zo’n 400 mensen aan het chillen op 3000 meter hoogte. Met een heerlijk muziekje, een drankje en uitzicht op de gletsjer. Echt magisch. Met een glimlach op mijn gezicht neem ik om 17.30 uur de gondel naar het dal.
Cadeautje
Stubai Ultra Trail was voor mij de vierde wedstrijd van dit jaar, dus ik heb vergelijkingsmateriaal. Voor mij was deze trail echt een cadeautje. De sfeer die de organisatie heeft neergezet was super, de route fantastisch, zowel technisch en uitdagend en ook het landschap was op diverse momenten adembenemend.
Wat mij betreft een aanrader! En als het lukt, ben ik er volgend jaar weer bij. En dan misschien wel voor de K68. Wie weet…?
