St. Anton am Arlberg, Weisser Rausch 2023: het hele verhaal met the good, the bad and the ugly

Eind april 2023, mijn tweede deelname aan de Weisse Rausch in St. Anton am Arlberg. De eerste keer in 2018 was supergoed bevallen. Destijds 18e van de 99 in mijn leeftijdsklasse. Een jaar later deed Roderik Sillevis mee namens Wintersportweerman.nl en hij werd twaalfde overall. Dus dan weet je weer even waar je staat in de ski hiërarchie. Deze keer ging het me om een redelijke tijd en mooie beelden met mijn insta360 camera op mijn skistok gemonteerd.

Met die camera heb je dan echt alles op de gevoelige plaat wat er om je heen gebeurt zoals de crash hier op de foto. Vlak voor me, vlak na de start. En het grappige is dan…. dat terwijl ik er redelijk bedaard (maar toch geschrokken) langsheen skiede er achter mij nog twee om kukelden. Gaan we allemaal zien. Kijk maar even mee in de vooruit richting…

En dan nu nog eens hetzelfde stuk maar dan achterom kijkend. Kijk eerst even op de foto hieronder …

Je ziet hoe daar een plek is waar mensen in de Schuss houding toch praktisch omkukelen gewoon vanwege een kleine knik in de helling. Het is niet de gast met de skipunten in de lucht die neergaat trouwens, maar de man rechts van hem die schrikt van wat er voor mij gebeurt. Het is op de video allemaal goed te zien …

OK. Tot zover tot aan de klim waar ik vier minuten over zou doen terwijl de snelsten er omhoog skaten in iets meer dan een minuut. Vorig jaar had ik nog flink getraind met langlauf skaten…. maar deed ik niet mee aan de Weisse Rausch. Dit jaar door de weinige sneeuw in het dal niet gelanglaufd … en dus niet eens geprobeerd…. het ging me dus ook om de test met de Insta360 die ik met contragewicht aan het einde van een korte skistok had gemonteerd.

Even tussendoor: ik heb deze wedstrijd geskied op een splinternieuwe (netjes ingeskiede) HEAD Raptor 130 en daar ben ik super blij mee! Ik heb de laatste jaren inclusief de covid tijd steeds maar doorgeskied op mijn oude HEAD’s. Een superfijne freeride schoen was dat. Die zat zo lekker (met een op maat gemaakte stijve inlegzool) dat ik elk jaar maar door wilde op die schoen. Nieuwe hak en teenstukken eronder en zo. Maar ze vielen dit seizoen echt uit elkaar … dus moest het een nieuwe worden. De HEAD Raptor zat meteen lekker. Weer eens een klassieke race schoen. Stijfheid 130 voor mij. Moet ook comfortabel zijn als skileraar en zo. Ik heb de inlegzool mee verhuisd. En het is echt helemaal super.

Nou….. na de klim komt de Schuss naar de Ulmerhütte …

… ik heb Super G ski’s aan van 2m10 die ik ooit vond op de afval recycling van Hopfgarten. Het leuke daarvan is dat je op de vlakkere stukken iedereen voorbij vliegt. Natuurlijk mits je van boven ook wat vaart meeneemt. Die afdaling hier kan zeker nog wat harder geskied worden door al eerder in de Hocke te kruipen. Maar in de eerste groep waren al wat ongelukken gebeurd – had men boven omgeroepen – en als tandempiloot vlak voor mijn zomerseizoen wilde ik niets riskeren.

Dat “laffe” skiën zie je bij mij vooral op de Kandahar. Dat kan echt agressiever. Op zondag, de dag na de wedstrijd, skiedde ik nog met Jochen Riexiger daarlangs. Hij heeft de Weisse Rausch ooit gewonnen en was dit jaar vierde. Hij liet me zien hoe je je lijn kiest over en langs die bulten. En ik ga volgend jaar zeker iets proberen…. maar niet zo als die twee gekken…. die in een rechte lijn erover heen vlogen…. en beide zo lelijk vielen dat ik de video’s daarvan hier niet wil delen…. (bij voldoende verzoekjes zal ik het heroverwegen). Beide finishten nog…. maar 1 bleek vrij zwaar geblesseerd. Dat is het mij zeker nooit waard. Ik ga ook wisselen naar ski’s van 2 meter in plaats van 210. Dat is voor mij het optimum denk ik. Het is natuurlijk een beetje gestoord een wedstrijd om 5 uur ’s middags in de papsneeuw over een zwarte buckelpiste. Maar dat is dus de Weisse Rausch. Een legende. Genoemd naar de zwartwit film uit St. Anton uit de dertiger jaren.

Helemaal onderaan dan moet je nog over 3 bulten klauteren. En dan rennend de finish over. Het gaat niet mijn laatste keer zijn. Als ik alle onderdelen apart oefen… ook het rausen over een papsneeuw buckelpiste en vooral de klim…. dan moet er nog een minuut af kunnen. En dan kom ik wellicht op het podium…. in 2027 als ik bij de 60+ groep mee ski. Maar het gaat dus niet om mij…. maar om degene die dit leest en die denkt…. dat wil ik ook!

Misschien vraag je je af: waarom doe je als je toch een middenmoter bent een wedstrijdpak aan? Ach deze keer was het zo warm dat dat gewoon lekker was. En ik geniet wel degelijk van de wedstrijdambiance en het startschot zoals onlangs ook op de Gardenissima. Zo met wedstrijdpak en backprotector voel ik me goed. Voor een moment. En het zijn de momenten die tellen in het leven.