Er zijn ondanks wat sneeuw afgelopen weekeinde nog nauwelijks winterse plaatjes uit de Alpen te tonen. Daarom even een mooie terugblik op het Mountain Yoga Festival St. Anton waar ik begin september van de partij was. Voor ik wat geuren en kleuren ga vertellen, zet alvast in je agenda: 5-8 september 2024. Misschien heb ik nog niet vaak genoeg verteld dat ik sinds mijn verhuizing naar Oostenrijk in 2017 een fanatieke yoga beoefenaar ben geworden. En nu dan mijn eerste deelname aan een festival met een scala aan zeer goede yoga leraren.
Voor ik in de yoga duik meteen al even iets voor de wintersporters hier. Ik bezocht nog eens het Museum van St. Anton en daar zag ik voor het eerst dit kaartje dat laat zien hoe zeer de opkomst van deze geweldige plaats samenhangt met de komst van het spoor! De eerste bekende Oostenrijkse skioorden waren allemaal plekken met een station. St. Anton bestond niet eens groeide rondom het station. Voorheen heette het St. Jakob wat nu een buurgehucht is van het wereldberoemde Tiroolse skioord.
Voor ik echt doorga over de yoga moet me nog even van het hart dat ik niet in St. Anton am Arlberg kan zijn en rondlopen zonder niet voortdurend aan skiën te denken. De pistes en skiliften dringen zich overal aan je op… waar is de sneeuw wil je uitroepen. Hier niet aan skiën denken is als niet aan seks denken met een boel mooie vrouwen om je heen. Waarmee we bij de yoga zijn aangeland en ik zeg er meteen bij dat ik natuurlijk al die vrouwen om me heen waardeer, maar dat ik toch vooral in die echte serene meditatieve sfeer terecht kom waarin het puur gaat om de dialoog tussen jou, je lichaam en het universum.
Mijn eerste yoga festival dus. Thuis doe ik het dagelijks en elke week wel twee groepslessen. Maar een festival is echt intensiever. Als je om 7 uur al start met een geleide meditatie en dan aan yoga sessies van twee uur non-stop mee doet , dan voel je het toch nog ff wat pittiger in je heupen. Het zwembad en de wellness van hotel Valluga deden daarbij echt wonderen. Maar alles is intenser op het festival. Als een les opent en afsluit met een gedragen “aum” uit tientallen kelen dan voel je de eenheid van het universum nog net wat intenser dan op je groepsles thuis. Nu moet ik zeggen dat ik zowel in Hopfgarten als in Zell am See Kaprun fantastische yogaleraren gevonden heb. Het mooie is dat ik in St. Anton am Arlberg van elke yoga leraar toch weer hele andere dingen leer. Andere aspecten. Bepaalde dingetjes net iets duidelijker. Net iets dieper. Naast mij waren er nog twee Nederlanders trouwens. Je ziet ze op de foto bovenaan in het midden. Ik voelde een speciale klik met Karl Straub, een Amerikaanse in Zwitserland woonachtige leraar, die vanuit Zürich comfortabel met de trein was gereisd (dat kan dus in St. Anton).
Karl skiet niet. Maar overweegt serieus dat ik hem skiles mag geven komende winter. Dat zou erg bijzonder zijn. Ik ben steeds maar aan het broeden op een geavanceerde vorm van ski-yoga. Wat me in het skilerarengebeuren totaal tegen staat is dat alle skileraren worden gedrild tot robotjes die allemaal precies dezelfde moeizame stijve skihoudingen presenteren (alpines Fahrverhalten, achsenparallel etc). Bah wat een vernietiging of verkrachting van de skisport die tientallen dimensies rijk is en die schreeuwt om leraren – die net als bij yoga gebruikelijk – allemaal een beetje hun eigen ding doen, hun eigen verhaal vertellen. En juist St. Anton am Arlberg, de wieg van wat is verworden tot dat vastgeroeste skischoolsysteem, is qua bergen en pistes nog steeds die big smile die oproept op een vrije manier heel diep te gaan. Dat is voor mij ski-yoga. En ik weet niet hoe ik dat met mijn oude botten en spieren moest doen (en ook het tandemvliegen in Zell am See Kaprun niet) zonder mijn intensieve beoefening van mijn grote ontdekking van de laatste paar jaar: yoga. Namaste!
