Het is echt opvallend momenteel hoe warm de atmosfeer over de noordpool is en hoe koud Siberië. Het is altijd yin en yang met het weer en dan stel je dertig jaar later vast of er ook met de gemiddelden iets is gebeurd. Dat noem je dan klimaat. Wat hierboven op de kaart zien is dus zeker geen klimaat maar gewoon een opvallend fenomeen. Is het al eerder gebeurd? Zeker!
Via deze link kun je gemakkelijk (door jaartal in de url aan te passen) alle jaren kijken naar de temoperatuuir van het gebied noordelijk van de tachtigste breedtegraad. Hierboven heb ik 1996 (er volgde een elfstedentocht), 2009, 2010 (sneeuwdek in december) en 2016 op een rij gezet. Het is dus weer een beetje “nothing to see here, move on”. De temperatuur rond de noordpool slingert nu eenmaal wild op en neer wat ook wel te begrijpen is als je bedenkt dat de kou als een dunne laag aan de oppervlakte kleeft. Met harde wind kan die kou opzij worden geblazen en dan schiet het kwik omhoog als na een koude nacht op de Funtensee. Heeft het effect op het zeeijs?
Het heeft zeker effect. Toch wordt de aangroei van de ijsbedekking vooral door stroming van het zeewater bepaald. Water heeft nu eenmaal een hoge warmtecapaciteit en een blob warmer water kan veel meer ijs smelten dan een tijdelijke warme wind. Dat weet je als je een ijsklontje in de winter als het dooit op de tuintafel legt. En dan nog vriest het natuurlijk gewoon rond de noordpool en groeit het zeeijs aan. Het is gewoon eb en vloed en dat gaat wat grillig op en neer langs de gemiddelde lijn.
Door de positieve AMO (Atlantic Multidecadal Oscillation) in het nieuwe millenium zitten we nu best vaak nog ruim onder het gemiddelde van de periode 1980-2010. Als de AMO weer negatief wordt (is momenteel aan de gang) zullen we weer vaker positieve afwijkingen zien. Logisch dat er wetenschappers zijn die een trend zien in arctisch zeeijs. Die trends zijn er ook. Alleen keren ze na verloop van tijd weer om. We hoeven het sporengas CO2 er niet met de haren bij te slepen om deze eeuwige natuurlijke variatie te verklaren. 
Wel is er iets geks aan de hand. Op de grafiek voor het mondiale zeeijs is nu een absoluut minimum bereikt sinds het begin van de satellietmetingen in 1979. Dat komt vooral omdat nu zowel rond de noord- als rond de zuidpool minder ijs drijft dan in 1980-2010 gemiddeld. Alarmerend? Nee natuurlijk niet. Als je deze tijdreeks zou hebben van laten we zeggen het jaar 1000 tot nu dan zou je nog veel gekkere uitschieters zien. Wel is het fijn dat we wetenschappers hebben en meetapparatuur om het allemaal te monitoren. Ik wijt deze afwijking aan het samenvallen van een positieve AMO en de super El Ninjo van 2015.
Waar staan we eigenlijk qua temperatuur van de aarde zoals gemeten met infraroodsatellieten? Ook dit gebbeurt pas sinds 1979. De twee super El Ninjo’s zijn duidelijk te zien. De dikke rode lijn is de tijd waarion de opwarming niet significant is. Iedere nieuwe maand die erbij komt kan het zijn dat we ineens weer wel een significant signaal hebben. Dat zou opwarming kunnen zijn of afkoeling. In de wetenschap moet je niet conclusies trekken voor de data binnen zijn. Feit is dat het plateau door geen enkel klimaatmodel goed is voorspeld en dat daarmee het wachten is op een nieuwe lange periode van het testen van de natuurlijk weer aangepaste modellen. Dat de klimaatwetenschappers dat geduld niet betrachten is hun grootste verwijt. De oorzaak moet je zoeken in de ontwikkeling van de atoombom door natuurkundigen. Dat is het momengt geweest waarop natuurwetenschappers hebben besloten dat ze voortaan niet meer puur stikt wetenschappelijk hoeven te wewrken maar dat ze hun maatschappijvisie mogen toepassen in hun communicatie naar buiten. Heel nobel als je je schaamt voor het uitvinden van een atoombom, maar voor de gezonde wisselwerking tussen wetenschap en politiek een drama.
Deze laat ik nog even zien omdat ik onlangs in het filmhuis in Zaandam op een bijeenkomst van Urgenda was met vertoning van de mooie klimaat & skifilm Samuel in the Clouds (trailer). Der spreker van Urgende had het Al Gore lef om een staafdiagram over de opwarming te laten zien tussen 2000 en 2015 die het verloop had van de gele lijn die ik heb getrokken. Ik viel zowat van mijn stoel van die slide maar wist te verzinnen hoe hij was geconstrueerd en kon de zaal gelukkig waarschuwen dat dit weer eens een suggestieve truc was. Dit hier terzijde…
De temperatuur van het oceaanwater is weer vele malen belangrijker dan de temperatuur van ons atmosfeertje met zijn geringe warmtecapaciteit. Tja ook hier een Rörschachtest waar iedereen in kan zien wat hij of zij erin wil zien. Wat zegt de absolute oceaangoeroe Bob Tisdale over die koude blob op de Pacific? Something to keep an eye on! Hebben we 500 jaar van dit soort data dan zullen machine learning algorithms waarschijnlijk pas de verbaden gaan ontdekken waar wij nu alleen maar naar kunnen gissen. Misschien krijgen we tegen die tijd ook nog wel eens een zinnige seizoensvoorspelling…
Ondertussen zorgt de kou in Siberië ervoor dat warmtefronten voor voor de Russische grens smoren. Met achterlating van een boel sneeuw zoals gisteren in Oekraïne…
Heerlijk! Laat de Russische beer maar onze kant op komen en dat die warmtefronten bij ons smoren!
7 reacties
Gesloten voor reacties.