Laatste stuk van dalafdaling Sölden

Het laatste stukje van de piste eindigt aan het parkeerterrein

Wat Max Verstappen kan, dat kan ik ook! Dat moet deze man gedacht hebben, toen hij ’s avonds met z’n gezinsauto de piste van de dalafdaling in Sölden op reed. Erg ver kwam hij niet, want zodra zijn wielen goed en wel in de sneeuw stonden kon hij geen kant meer op. En dat terwijl dat nog maar het vlakke laatste stukje van de piste was.

Uw verslaggever ter plaatse zag dit alles gebeuren van achter zijn biertje in de après-ski tent aan de overkant van de parkeerplaats. Toen er een taxi-busje bij kwam staan om de onfortuinlijke Nederlandse bestuurder van de piste te helpen, ben ik er eens heen gelopen om het verhaal achter deze merkwaardige situatie te weten te komen.

BMW op piste Sölden

Hier staat hij dan. En helaas was het ook nog eens niet z’n eigen auto, waardoor hij niet wist waar het sleepoog te vinden was, en de behulpzame taxichauffeur niks had om zijn sleepkabel aan vast te maken. Natuurlijk stelde ik de vraag der vragen: hoe kom je op het lumineuze idee om met je auto de piste op te rijden? Het antwoord was even simpel als merkwaardig. “We moeten naar Romantik (pension) omdat we daar iemand op willen zoeken.” En natuurlijk vroeg ik me net als jullie af waarom dat via de piste moest, immers is er iets verderop een straat die wél voor auto’s bedoeld is. “De straat kwamen we niet omhoog,” was het uiterst heldere antwoord.

Piste met skiërs

Hetzelfde laatste stukje piste zoals je het overdag aantreft: met skiërs

Mijn laatste vraag was natuurlijk: “Als die straat niet lukte, waarom dacht je dan dat het via een ski-piste wel zou gaan?” Dat was de vraag die je beter niet kan stellen aan iemand die niet weet hoe hij de geleende auto ooit weer weg krijgt van die plek. De irritatie was voelbaar en een antwoord bleef dan ook uit. De behulpzame taxichauffeur was inmiddels aangesproken door een stel Duitsers die graag met zijn busje naar hun onderkomen wilde reizen. De chauffeur kende zijn prioriteiten en de Duitsers konden dus instappen. Ik voelde mee met de onfortuinlijke bestuurder van de gestrande auto. Ik trok daarom de deur van de taxibus open en zei in m’n beste Duits: “Alle starke Männer aussteigen!” Hoewel het nog wat meer overtuigingskracht vergde, wist ik uiteindelijk een man of 4 zover te krijgen om tegen de BMW aan te duwen. Uiteraard hielp ik zelf ook, en gelukkig bleek dat net genoeg om de auto uit het ontstane kuiltje onder z’n achterwielen te bevrijden. Eenmaal in beweging konden ook de laatste meters overbrugd worden en stond de auto weer waar hij hoorde: op het asfalt.

De taxichauffeur reed met de bus vol Duitsers naar hun appartement, de bestuurder van de auto kon weer lachen, en ik liep terug naar mijn biertje. Een opmerkelijk einde van een gure dag.

Want guur was het zondag in Sölden. Een temperatuur van -23 graden kun je je nog wel op kleden, maar in combinatie met wind en sneeuwval wordt het toch een heel karwei om het een beetje behaaglijk te houden. Gelukkig waren de voorspellingen duidelijk en had ik van tevoren een nieuwe bivakmuts gekocht. Maar wat als die bevriest door het condenswater van je adem? Tja.. het was wel afzien, zeker op de hoogtes waar de mist (of wolken, of hoe mag je dat op zo’n moment noemen weermannen?) je zicht zodanig beperken dat alles om je heen alleen nog maar egaal wit is. Maar zo’n eerste dag kan niks je stoppen en ga je gewoon door.

Hoe anders was het vandaag! Kaiserwetter! Dat wil zeggen: een hemel zo blauw als het maar kon, maar zeker vanochtend was het nog minstens zo koud als gisteren. Maar dat doet er op zo’n moment niet meer toe. Heerlijk skiën op de verse sneeuw, genieten van het uitzicht en je gewoon goed inpakken tegen de kou.

Goed ingepakt in de skilift

En uitzichten.. Die hebben ze in Sölden! Niet voor niets zijn ze trots op “The Big 3”, maar ook vanaf diverse andere punten in het skigebied zijn de uitzichten fenomenaal.

Mensen op hoogste punt Gaislachkogl

Uitzicht vanaf de Gaislachkogl.. daar wil menigeen wel mee op de gevoelige plaat! (rechts: mijn reisgenoot)

Maar de uitzichten zijn, voor mij althans, een leuke bijkomstigheid. Waar ik echt voor ga is de sneeuwzekerheid. De ski-zekerheid moet ik zeggen. Want ik heb voor het eerst kennis gemaakt met Sölden toen ik in december 2014 een short-ski wilde doen, maar er in de mij al bekende gebieden nog nergens fatsoenlijk te skiën viel. Ik heb toen in Sölden wel heerlijk kunnen skiën en toen we afgelopen december helaas weer dezelfde slechte sneeuwomstandigheden hadden (of eigenlijk zelfs nog slechter) was de keuze snel gemaakt: op naar Sölden!

En nu dus weer, want ik wilde met een collega nog een weekje de sneeuw opzoeken. Hoewel er sinds begin deze maand weer sneeuw in de Oostenrijkse Alpen valt, was er op het moment van boeken nog erg veel onzekerheid, en zou zeker de eerste periode de sneeuwgrens hoog liggen. Dus maar weer naar Sölden.. en dat is bepaald geen straf.

Ik geniet dus nog even verder. Komende dagen schijnt de temperatuur weer wat omhoog te gaan en hoewel ik niet weet wat dat voor de lager gelegen gebieden gaat betekenen, ervaren we er hier in elk geval alleen maar de voordelen van.

pistenbully met veel sneeuw voor de schuiver

Sneeuw genoeg om de pistenbully’s zelfs overdag bezig te houden

Wat ik me nog afvraag: wie van jullie is er wel eens in Sölden geweest, of wie heeft de bestemming nog “op z’n lijstje” voor de toekomst? Graag in de reacties!

Categorieën: Sterk verhaal

14 reacties

Gesloten voor reacties.