In 2010 toen ik voor de 1e keer afreisde naar de mooie Weissensee in Kärnten had ik nooit kunnen bedenken dat ik daarna nog 9 keer zou terugkeren. En ook 2020 was niet de laatste keer. Ze hadden me gewaarschuwd de eerste keer: “Let op Henri, het is een virus dat ervoor zorgt dat de schaatskoorts jaarlijks oploopt.” – een artikel van Henri Horden –
Dit jaar op zaterdag morgenvroeg vanuit Rotterdam naar Klagenfurt gevlogen waar de shuttlebus van de gemeente Weissensee ons opwachtte om te worden afgezet bij de geboekte accommodaties. Nog voor 12.00 was ik in Techendorf om me vervolgens direct om te kleden en haast te maken richting het ijs wat er dit jaar heel goed bij lag. Mooi glij ijs en weinig scheuren.
Nog geen 7 uur na vertrek van thuis kon ik mijn eerste slagen maken op het mooie ijs. Ook de zon doet aan de zuidkant altijd goede zaken en dat maakte het schaatsfeest op dag 1 compleet. En omdat ook het grote meer was dichtgevroren waar het mooiste ijs in jaren as ontstaan, kon ik direct door naar het einde van het meer. Prachtig zwart ijs gleed onder me weg. Het was volop genieten, vooral ook omdat hier helemaal geen scheuren en heerlijk om je heen kon kijken. Naar de bergen die direct vanuit het meer de hoogte in schieten. Het voelt als een eindeloze ijsvlakte waar geen einde aan komt, maar die uiteindelijk toch eindigt bij Dolomitenblick. Hier doe je het als schaatser voor.
Op dinsdag stond mijn 200km toertocht gepland. Helaas had de dooi in de nacht hard toegeslagen waardoor om 6 uur in de ochtend het ijs al nat was. Na de schaatsen te hebben aangedaan richting de start geschaatst en plaatsgenomen in 1 van de startvakken, het aftellen kon beginnen. Om 7.00 precies klonk het kanonschot en de 1400 deelnemers, waaronder Hajo (die de dag ervoor furore maakte door met zijn parachute op het ijs te landen) en ikzelf schoten het donker in. Op zoek naar geluk en naar een goede groep. Gelukkig was het ijs in de ochtend nog wel hard genoeg om snelheid te maken en voor 11:00 zat de 1e 100km erop. Maar met oplopende temperaturen tot 7 graden aan toe kon het sneeuwijs van het kleine meer niet goed blijven. Hierdoor werd het 2e deel van de toch afzien met hoofdletters. Het ijs stortte letterlijk in elkaar en op sommige stukken moesten we ons een weg banen door de beruchte grindbakken. Uiteindelijk kwam ik om 16.30 over de finish, precies 9uur en 30 minuten na de start. Snel de transponder inleveren en het felbegeerde kruisje ophalen. Yes; dit was mijn 9e 200 kilometer.
Toch was het schaatsfeest nog niet afgelopen, op woensdag de profs die als matadoren het ijs teisteren met hun vele krachtsinspanningen, elk jaar is dit weer een spektakelstuk. Een afvalrace waarbij de sterkste overblijft. Dit jaar Frank Vreugdenhil.
Omdat de honger nog niet was gestild ben ik vrijdag opnieuw aan de start van de toertocht verschenen. Het zou tenslotte fantastisch weer worden…waarbij de temperatuur van min 4 in de vroege ochtend tot wel 9 graden in de middag zou gaan oplopen. Gelukkig hield het ijs beter stand dan op dinsdag waardoor ik om 4 uur in de middag opnieuw juichend over de streep kwam. Mijn 10e finish van een 200km was een feit geworden. De schaatsstory of My life gaat volgend verder. Waar? Op de Weissensee waar het ieder jaar anders is, maar wel altijd mooi. Een plaats waar herinneringen worden gemaakt.
YouTube films:
6 reacties
Reacties zijn gesloten.