Ik zit in het tweede cursusweekeinde van de opleiding tot Wim Hof Methode instructeur. De open inschrijving voor ijsbadjes in Krommenie start binnenkort haha. Het is net als de vorige keer in april een gezellige zeer gemotiveerde en ook fors sportieve groep. Ik ben dit keer eens meer dan 5 minuten blijven zitten. Omdat ik het waard ben.
De eerste minuut schreeuwt alles in je dat je eruit wilt. Je houd je armen onder water en stoort je aan de ijsblokjes die tegen je vingers aan tikken. Maar ja armen boven water is ook geen optie. Dan mis je een belangrijk stuk cardiovasculair effect. Je hebt betaald dus ga je ervoor. Een rustgevende knipoog van de medecursist bovenaan die erin kwam toen ik zo rond die kritische grens van een minuut zat, was voor mij de omslag naar de behoorlijk gelukzalig rust die je voelt als je lichaam zich tegen de schok begint te beschermen.
Nog niet helemaal… mede omdat ik even afgeleid was door een mislukte yoga-kopstand van de dame op de foto hierboven. ga je uit je concentratie ben je meteen de klos. Maar….
Even later was het gevoel er weer. De rustige ademhaling. De blijdschap dat je dit aan kunt. Je handen tintelen nog wel maar als vlinders en niet meer met messteken. Je zou eigenlijk wel 10 minuten kunnen zitten. Maar dat heeft fysiologisch weinig toegevoegde waarde. Morgen gaan we nog een keer… dan zal ik hem weer met hoofd onder water pakken. Dat is ook heel boeiend. Het is iedereen die de dialoog met zijn lichaam aan wil aan te raden. En als winterliefhebber sowieso!
PS Lees dit 2015=1963 artikel op Daily Express nog ff (H/T Hans)
1 reactie
Gesloten voor reacties.