Het gebied waar de winterzon zich altijd van z’n beste kant laat zien en de weergoden je immer goed gezind zijn. Waar je elke dag opstaat met een verse pak sneeuw en waar ál het liftpersoneel aardig is. Waar de aprèsski immer gemütlich is en waar de lunch op het terras altijd hemels smaakt. Het gebied met de meest perfecte pistes en de leukste skileraren. Waar de gehuurde skischoenen niet naar zweet stinken en je nooit in de rij hoeft te staan voor de lift.
Hoewel je het waarschijnlijk lichtelijk (of enorm) geromantiseerd hebt in je hoofd, staat bij velen van ons het skigebied waar we leerden skiën en regelmatig zijn geweest, nog altijd op #1. Daar kan geen ander gebied tegenop. Of wel? Ik verheug me g-i-g-a-n-t-i-s-c-h op het komende wintersportseizoen, dus dacht ik terug aan de herinneringen die ik heb aan mijn ‘jeugdskigebied’.
Onder luid gebrul leerde ik op mijn vierde skiën in Königsleiten. Sindsdien – oke, misschien kwam het besef iets later – heeft geen enkel gebied Zillertal Arena van de troon gestoten. Op mijn vierde had ik de smaak nog niet zo te pakken, maar een aantal jaar later telde ik de dagen af totdat we weer met het hele gezin richting Tirol/Salzburger Land gingen. Met héél veel plezier sloot ik elke dag aan bij skischool Obermoser, niet wetende dat ik een jaar of 20 daarna zelf een skijuffenpak zou dragen. Tijd om terug te blikken op een aantal van mijn favoriete herinneringen van mijn skivakanties in Köningsleiten en Zillertal Arena.
Het panoramauitzicht bij Larmach-Alm
Wie krijgt hier nou genoeg van? Daar zit je dan, in je luierstoel, op 2000 meter boven zeeniveau. Een van m’n favoriete plekjes. Al uitkijkend over de bergen, met daartussen het (bevroren) meer. Prachtig! Oh en als je er toch zit, kun je net zo goed een van hun lekkere knusprigen Hendln bestellen. Yum. Goed skivoer!
Nevermind de porno-muziek, het wordt beter.
Krak zei m’n ski: het liftpersoneel bevrijdt me ten koste van m’n ski’s
Waarom ik überhaupt in de Dorfbahn naar beneden zat is me een raadsel, maar daar zat ik: braaf met de skietjes op schoot. Geen idee hoe ik het voor elkaar kreeg, maar eenmaal beneden kon ik niet uitstappen omdat ik vast zat met m’n ski. Het resultaat? Een van de liftmannen brak m’n ski’s alsof het luciferhoutjes waren. Doei huurskietjes, kleine Marloes weer bevrijd. Het maakte wel indruk!
De jaarlijkse skitocht van Königsleiten naar Zell am Ziller
Ieder jaar stond het op het programma: een hele dag full speed skiën, van de Dorfbahn in Königsleiten tot het bergstation in Zell am Ziller én weer terug. Altijd net op tijd voor de laatste lift die je terugbrengt naar het Königsleiten-gedeelte. In die kom wil je niet vastzitten. M’n ouders zijn me weleens niet op komen halen na skiles omdat ze hier opgepikt moesten worden door een pistebully. Ook moet je voor deze kilometerslange tocht geen hekel hebben aan liften, ik kan me herinneren dat de Krimml-X-Press láááng duurde. Hands up trouwens als je in deze lift bij de tussenstop weleens je skistok hebt gebroken. Dat waren er ongetwijfeld duizenden per jaar!
Over de tafels lopen bij PröllerAlm
Onderaan een van de fijnste zwarte pistes van Königsleiten (oké, officieel de Gerlos-kant) vind je PröllerAlm. Als je je afvroeg waar mijn ouders uithingen rond het middaguur, dan was de kans groot dat ze genoten van een lunch en de bijbehorende halve liters die hen – al wandelend en dansend over de tafels – waren geserveerd door de gezellige bediening. Wat een spektakel bij deze hut. Altijd even druk. Vechten om een plekje. Wie weet of ze nog steeds in lederhosen over de tafels wandelen?
M’n liefde voor (korte) bosbaadjes ontdekken op Märchenwald
De piste in Königsleiten die iedereen kent: Märchenwald. Het heeft alles. Chaletjes aan de piste (wat was ik jaloers op iedereen die direct aan de piste sliep), net genoeg groen en … bospaadjes! Ik zie net op de pistekaart dat het een rode piste is, maar in m’n herinnering was ‘ie hartstikke blauw. Met een irritante, langzame sleeplift. Daar zullen ze inmiddels wel wat aan gedaan hebben. Het was op deze piste dat ik m’n liefde voor bospaadjes ontdekte. Inmiddels ben ik oud(er) en wijs een bange poeperd – ik kan me m’n recente innige omhelzing met een boom nog goed herinneren. Als kind kon ik nooit genoeg krijgen van hobbels en smalle paadjes tussen de bomen door.
Afscheidskoffie bij hotel Alpenrose
Na een weekje op de latten moesten we helaas weer huiswaarts. Alle Nederlanders gingen ’s ochtendsvroeg rijden en kropen in de file richting Nederland. Mijn vader hield er een andere tactiek op na. Rustig ontbijten en daarna het dorp in voor een kopje ‘afscheidskoffie’ op het terras van hotel Alpenrose – wat inmiddels een resort is, zag ik. Met gemixte gevoelens genieten van een laatste Heiße Schokolade. Als je geluk had zonder vellen – je kent ze wel.
Nooit meer teruggegaan naar m’n ‘jeugdskigebied’
Sinds m’n ouders uit elkaar zijn ben ik nooit meer teruggegaan naar dit gebied. Verschillende nieuwe skibestemmingen wonnen het ieder jaar van Zillertal Arena. Bang om het perfecte beeld dat ik van het skigebied heb te verpesten. Ieder jaar stel ik mezelf weer de vraag: durf ik het risico te nemen?
Waar heb jij leren skiën?
11 reacties
Gesloten voor reacties.