Fatale klim Martijn Seuren noodlottig verbonden met expeditiepauze “Zwitserse machine” Ueli Steck

Een kort aanvullend bericht over het tragische ongeval van Martijn Seuren (foto) gisterenochtend hoog in het Mont Blanc massief. Om half vijf ’s ochtends gleed hij uit en viel hij vanaf 3900m hoogte 300 meter omlaag om uiteindelijk in een gletsjerspleet te belanden. We lezen dat hij onderweg was met Ueli Steck. Die speed bergbeklimmer staat bekend als de “Zwitserse machine”. In 2009 beklom hij de noordwand van de Matterhorn in 1 uur en 56 minuten. Een record dat dit voorjaar met 10 minuten is verbeterd door Daniël Arnold.

Martijn Seuren werkte in Bern in een bergsportwinkel en was verder alleen met alpinisme bezig. In zijn bio lezen we hoe zeer hij onder de indruk was van het klimniveau van de Zwitsers. Zelf had hij een dip toen het hem niet lukte de Zwitserse berggidsenopleiding te voltooien. jp regareert hieronder als eerste en geeft waardevolle extra info: “Martijn heeft in tweede instantie wel zijn Zwitserse gidsendiploma gehaald. De tweede Nederlander die dat ooit gelukt is, een hele zware opleiding.” Als alpinist bouwde hij een gigantische reputatie op met afgelopen juni een solo  beklimming van de Lauteraarhorn (4042m). Hij was rustig bezig met het “verzamelen” van alle 82 vierduizenders in de Alpen.

De beklimming van drie van de 28 vierduizenders in het Mont-Blanc massief gisteren had hem op een totaal van 73 gebracht. Nog negen te gaan en hij zou de eerste Nederlander zijn geweest die alle 82 toppen zou hebben beklommen. Die laatste fatale beklimming deed hij samen met de Zwitser Ueli Steck. Die kon die dag weer drie toppen dichter bij zijn doel komen om in maximaal 80 dagen alle 82 4000-ers van de Alpen te beklimmen met enkel tussenverplaatsingen te voet of met mountain bike en ook enkele afdalingen met paraglider. Dit speed climbing project (zie pdf) was opgezet samen met de 24-jarige Duitse klimmer Michael Wohlleben. Die blesseerde zich al vroeg in het project aan een heup tijdens een ongelukkige landing met paraglider. Sindsdien klom Steck alleen, met zijn vrouw of met andere klimmers. jp geeft aan: “Steck en Martijn kenden elkaar goed uit de klimscene van Bern/Interlaken.” Zo is het te begrijpen dat beide in gesprek kwamen om één of meer dagen samen te klimmen om hun beider doelen dichterbij te brengen.

Steck moet blij zijn geweest ook op dit traject een maatje te hebben. Misschien wel noodzakelijk om gletsjerspleten aangelijnd te kunnen passeren. Voor de Nederlander moet het een eer geweest zijn om mee te mogen klimmen met deze “godheid” in de klimwereld. Voor hem was het ook een voorbereiding op een eerste klimexpeditie in de Himalaya komende herfst. Voor Ueli Steck was het juist een beetje omgekeerd. In de pdf lezen we dat hij de afgelopen jaren 3 zeer vervelende ervaringen in de Himalaya had: een slaande ruzie met sherpa’s, discussies of hij nu wel of niet op de top van de Annapurna had gestaan nadat hij zijn camera was kwijtgeraakt en tijdens een poging twee achtduizenders in één week te beklimmen overleden twee collega’s in een lawine. Door die ervaringen en het besef dat hij in de himalaya gas terug moest nemen om niet zelf ook spoedig te sterven bedacht hij het project in de Alpen. We lezen…

Weil es eben keine Heldentat ist, wie er sagt, sondern eine Reise durch den Sommer. Kein Rekordversuch, sondern ein Unternehmen, das die körperliche Herausforderung über das alpinistische Risiko stellt.

Zoals het daar beschreven staat ziet Steck zijn project dus als een soort supertriatlon met verwaarloosbaar alpien risico. In feite een soort pauze in zijn klimmersleven. Maar wel speedclimbing dus. Hoe bedreven Martijn Seuren daarin was is een speculatie. Niet zelden leidt het groepsproces tot keuzes die mensen individueel niet zouden nemen. Hoe zullen de gesprekken tussen Martijn Seuren en Ueli Steck zijn geweest rondom de beslissing zijn serie vol te maken door een dag mee te gaan in het voor Nederlandse begrippen krankzinnige speedclimbing project? Kenden ze elkaar goed? Hadden ze al eerder samen geklommen? jp geeft aan:

“Steck is ook berggids. Zeker tussen collega’s hebben berggidsen een hele sterke mores. Steck staat bekend als een zeer aardige en doordachte vent. Hij zou Martijn echt niet meenemen als dat boven zijn niveau zou zijn geweest. Dat is dan namelijk voor de betere klimmer ook een enorm risico. Verder was de plek van het ongeluk (de Rochefort graat tussen de Rifugio Torino en de Grandes Jorasses) in principe een makkelijke, “toeristenroute”. Het ongeluk is waarschijnlijk een geval van hele domme pech.”

Wat was het Martijn Seuren gegund dat zijn wens oud te worden in de bergen zou zijn uitgekomen. Hij zou zich absoluut tot een van de beste Nederlandse klimmers aller tijden hebben ontwikkeld. Wat schrijft Ueli Steck over het ongeval:

Liebe Freunde,

Ich bin tief betroffen vom tragischen Tod meines Kollegen Martjin Seuren, der gestern Mittwoch, 22. Juli, am Rochefortgrat tödlich abgestürzt ist. Er wäre der erste Holländer gewesen der alle 82 Viertausender bestiegen hätte. Der Familie und den Angehörigen von Martjin spreche ich mein tief empfundenes Beileid aus. Aus Rücksicht auf die Familie werde ich mich derzeit zu diesem für uns alle tragischen Ereignis nicht weiter äussern. Ich bitte Euch alle um Respekt und um Rücksicht dafür.

Ueli

Ook namens de community van Wintersportweerman.nl R.I.P.